vrijdag 2 december 2011

Mary Oliver -The Summer Day


 Eén gedicht van Mary Oliver, in het Engels (oorspronkelijke taal) en in het Nederlands, om op deze regenachtige dag de zon te herinneren.


The Summer Day

Who made the world?
Who made the swan, and the black bear?
Who made the grasshopper?
This grasshopper, I mean-
the one who has flung herself out of the grass,
the one who is eating sugar out of my hand,
who is moving her jaws back and forth instead of up and down-
who is gazing around with her enormous and complicated eyes.
Now she lifts her pale forearms and thoroughly washes her face.
Now she snaps her wings open, and floats away.
I don't know exactly what a prayer is.
I do know how to pay attention, how to fall down
into the grass, how to kneel down in the grass,
how to be idle and blessed, how to stroll through the fields,
which is what I have been doing all day.
Tell me, what else should I have done?
Doesn't everything die at last, and too soon?
Tell me, what is it you plan to do
with your one wild and precious life?


De Zomerdag

Wie heeft de wereld gemaakt?
Wie heeft de zwanen gemaakt en de zwarte beer?
Wie heeft de sprinkhaan gemaakt?
Deze sprinkhaan, bedoel ik -
die uit het gras omhoog kwam gesprongen
die suiker eet uit mijn hand.
die haar kaken heen en weer beweegt in plaats van op en neer
die rond kijkt met haar enorme facetogen.
Nu licht ze haar bleke onderarmpjes op en wast grondig haar gezicht.
Nu klapt ze haar vleugels open en zweeft weg.
Ik weet niet precies wat een gebed is.
Ik weet wel hoe je aandacht geeft, hoe je in het gras
valt, hoe je in het gras knielt.
Hoe gelukzalig niets te doen, hoe door de akkers te kuieren
- wat ik allemaal vandaag gedaan heb.
Vertel me, wat had ik anders moeten doen?
Gaat niet alles dood uiteindelijk, en te vroeg?
Vertel me, wat ben je van plan te doen
met je ene geweldige en waardevolle leven?

donderdag 1 december 2011

Konijntjes

‘k Ben een tijdje weggeweest vanwege hele grote drukte, verhuizing en nog geen internet in mijn nieuwe huisje. Hoogste tijd om weer eens iets moois op mijn blog te plaatsen! Deze konijntjes bijvoorbeeld:



Sooo cute!

dinsdag 15 november 2011

Zonsondergang op je computer

Het blauwige licht van je monitor is vermoeiend voor je ogen en als je 's avonds nog achter de computer zit, zorgt dat ervoor dat je minder goed slaapt vanwege remming van de aanmaak van melatonine. Leuk dan ook dat er mensen zo aardig zijn geweest om een gratis programmaatje te ontwikkelen dat zorgt dat je computer geleidelijk aan de belichting aanpast wanneer de zon ondergaat. Het scherm blijft even goed zichtbaar, maar de kleur wordt 's avonds veel warmer. Downloaden, locatie opgeven en dan: een oase van rust voor je ogen. Je kunt het programma even aan en uit zetten om het grote verschil te zien. Ik ben fan!

 Website van Flux

zondag 13 november 2011

Dan Gilbert - Why are we happy?

Deze boodschap ga ik proberen in mijn achterhoofd te houden als ik weer eens twijfel aan beslissingen of pieker over de toekomst. Volgens mij heb ik trouwens een best goed psychologisch immuunsysteem: al jarenlang zeg ik bij twijfel over een gemaakte beslissing als speelse troost tegen mezelf: 'Maar stel nou dat ik die andere beslissing had genomen, misschien was ik dan op weg daarnaartoe wel onder een auto gekomen en op slag dood geweest.' Of ik bedenk me welke mensen ik heb ontmoet, inzichten ik heb gekregen en leuke dingen ik heb meegemaakt doordat ik een bepaalde beslissing heb genomen. 'Stel dat ik dat allemaal had moeten missen. Wat goed dat ik deze beslissing heb genomen en geen andere!' 
Fijn om weer iets te ontdekken waar ik goed in ben: gelukbrengende zelf-fopperij *brede glimlach*!

zondag 6 november 2011

Annie M.G. Schmidt

Ik blijf 'm leuk vinden :-)



De Mislukte Fee

Er was er 's een moeder-fee.
En had ze kindertjes? Ja, twee.
Twee kleine feeënkindertjes
met vleugeltjes als vlindertjes.
Ze waren beiden mooi en slank,
maar 't ene kind was lelieblank,
zoals de feetjes wezen moeten
en 't andere kind zat vol met sproeten.

De moeder was heel erg ontdaan.
Ze waste 't kind met levertraan,
met katjesdauw, met tijgermelk,
ze doopte 't in een bloemenkelk,
maar 't hielp geen steek, o nee, o nee,
het was en bleef een sproetenfee.

M'n dochter, zei de moeder toen,
nu kan ik niets meer aan je doen.
Je bent als fee (zacht uitgedrukt)
volledig en totaal mislukt.

Ga naar de koning Barrebijt
en zeg daar: Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.

Wellicht neemt koning Barrebijt
je dan in dienst als keukenmeid.
Die man heeft altijd wel ideeën
voor min of meer mislukte feeën.

Het feetje ging direct op weg.
Het sliep 's nachts in de rozenheg
en 't prevelde de hele tijd:
O Sire, Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.

En toen ze aankwam in de stad
stond ze te trillen als een blad.
De koning opende de deur
en zei: Gedag, waar komt u veur?

En wit van zenuwachtigheid
zei 't feetje: Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een spree met foeten.

Wel, sprak de koning heel beleefd,
ik zie wel dat u voeten heeft,
maar u bent, op mijn oude dag,
de eerste spree die ik ooit zag.

Toen heeft hij dadelijk gebeld
en 't hele hof kwam aangesneld.
De koning zei: Dit is een spree.
Iets héél bijzonders. Geef haar thee
en geef haar koek. En geef haar ijs.
Ze blijft hier wonen in 't paleis.

Nu woont het feetje al een tijd
aan 't hof van koning Barrebijt
en niet als keukenmeid, o nee!
Ze is benoemd tot opperspree.

Ze heeft een gouden slaapsalet
en gouden muiltjes voor haar bed.
En alle heren aan het hof
die knielen voor haar in het stof.
Waaruit een ieder weer kan lezen
dat men als fee mislukt kan wezen
maar heel geslaagd kan zijn als spree.
Dit stemt ons dankbaar en tevree.

 

dinsdag 1 november 2011

Gedichten van M. Vasalis

Als je me kust, je hand om mijn keel
als werd ik een glas met een levende steel
komt er voorbij de tederheid even
een ogenblik dat ik mijn hele leven
met vreugde bedreigd voel, zó of een reus
na ’t drinken, over zijn schouders heen
het glas zal verplettren, tegen de grond
opdat er geen ander meer ooit
uit zal drinken, geen een.

Sub finem
En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten -
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen – en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan.

Visioen
Soms zie ik in mijn droom verrijzen
uit mijn witte lakens, in het grijze
en dun-gesponnen ochtendlicht
uw witte schouders en gezicht.

De schouders als een boog geheven,
en trillende op mij gericht
uw blik, een pijl van louter licht
en doelend op mijn diepste leven.

Half op een smalle arm geheven
als waart gij zelf dodelijk gewond,
verbloedend in de ochtendstond
zie ik uw lippen smartelijk beven.

En vóór de pijl is afgeschoten
hebt gij die ogen dichtgesloten
en glimlacht, dat gij hebt vergeven
en doemt mij om nog door te leven.